Παγκόσμια Ημέρα ΑΜΕΑ

Του Σπ. Ζουμπουλίδη ( Αν.Οργ. Γραμματέα Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία
και Α/πρόεδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Γονέων Ατόμων με Αναπηρία)

Η 3η Δεκέμβρη κάθε χρόνου έχει καθιερωθεί από μεν τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα από το 1993 και από την Ελληνική Κυβέρνηση ως Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία από το 1996, με σκοπό την ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση, την κοινωνική διαμαρτυρία της Πολιτείας σε όλα τα επίπεδα (Κυβέρνηση, Αυτοδιοίκηση) και της Κοινωνίας, μιας και τα Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ) αποτελούν το 10% κάθε Κοινωνίας.

Για το Αναπηρικό Γονεϊκό Κίνημα, η 3η Δεκέμβρη αποτελεί ημέρα προώθησης των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων των ΑμεΑ, αλλά και ημέρα άσκησης κοινωνικού ελέγχου και κοινωνικής διαμαρτυρίας. Η ημέρα αυτή μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο ώστε κάθε οργανωμένη πολιτεία και αναπηρικό κίνημα της χώρας, συντονισμένοι να κάνουμε πράξη τη συμμετοχή, τη διαβούλευση και τον κοινωνικό διάλογο.

Και αυτή η εποχή είναι η πλέον κατάλληλη για την προαναφερόμενη αναφορά, αφού διανύουμε τις πρώτες 60 μέρες της νέας Διακυβέρνησης και ευελπιστούμε να γίνουν πράξη οι προεκλογικές δεσμεύσεις και εξαγγελίες καθώς και το Κυβερνητικό Πρόγραμμα.

Η φετινή 3η Δεκέμβρη είναι αφιερωμένη στην αναγκαιότητα θέσπισης ενός εθνικού προγράμματος για την κοινωνική ένταξη, την κοινωνική προστασία των ατόμων με αναπηρία και την κάθε μορφής διάκρισης εις βάρος τους.

Επίσης η φετινή 3η Δεκέμβρη είναι αφιερωμένη στα 20 χρόνια από την ίδρυση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ), του Τριτοβάθμιου Κοινωνικοσυνδικαλιστικού Φορέα που εκπροσωπεί το 10% του Ελληνικού λαού και δίνει καθημερινά σάρκα και οστά στην Αρχή: «Τίποτα για τα άτομα με αναπηρία, χωρίς τα άτομα με αναπηρία.»

Δυστυχώς στην θεωρία εκδηλώνεται από την Πολιτεία (Κυβέρνηση και Αυτοδιοίκηση) ενδιαφέρον, κοινωνική ευαισθησία, πολιτική βούληση, αλλά στη πράξη ελάχιστα έργα, οπότε τα παραπάνω χαρακτηριστικά μετατρέπονται σε συμπονετικό λαϊκό συντηρητισμό.

Π.χ σε τοπικό επίπεδο που είναι η προσβασιμότητα σε δημόσιους χώρους, σε δημόσια κτίρια, μετά από 15 χρόνια που είναι το ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ και μάλιστα χωρίς καμία πολιτική διεκδίκηση αντίστοιχη του νέου Νοσοκομείου, του νέου Δικαστικού Μεγάρου και των νέων Φυλακών;

Που είναι η υποχρεωτική εκπαίδευση για τα παιδιά με αναπηρία, όταν ισχύει για ελληνόπουλα χωρίς αναπηρία και μάλιστα διεκδικείται η 12ετής;

Γιατί ακόμη το 89% των παιδιών με αναπηρία να μη ακούσουν φέτος και πολλά ακόμη χρόνια πιθανώς τον ήχο του σχολικού κουδουνιού και να μην έχουν το δικαίωμα της πλέον ανθρώπινης αξίας της εκπαίδευσης; Είναι ή δεν είναι κρατικός ρατσισμός αυτή η εκπαιδευτική διάκριση;

Που είναι οι ευκαιρίες για απασχόληση όταν το 80% των ΑμεΑ είναι άνεργοι;

Που είναι οι κοινωνικές δομές στους Δήμους της Κέρκυρας όταν σε άλλους Δήμους της Ελλάδας οι δομές κοινωνικής υποστήριξης ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων πληθυσμού είναι σημαντικές καλύπτοντας μεγάλο μέρος των αναγκών του πληθυσμού αυτού;

Αν συνεχίσω δεν θα τελειώσω αφού ο κατάλογος των προβλημάτων των ατόμων με αναπηρία είναι μεγάλος και δεν είναι ο σκοπός του δημοσιεύματος αυτού, αλλά η απάντηση από πλευρά Κυβέρνησης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α΄ και Β΄ βαθμού, του χρόνου θα υπάρχουν λιγότερα ερωτήματα (ερωτήματα) ή θα υπερισχύσει ο συμπονετικός λαϊκός συντηρητισμός, θέτοντας τα κοινωνικά ζητήματα στη τελευταία προτεραιότητα της πολιτικής βούλησης και πρώτη στην έλλειψη κοινωνικής και πολιτικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης ;