Χρειαζόμαστε πολιτική σύνθεση και όχι παραταξιακό απομονωτισμό

Aρθρο του Ηλία Βαλάρη

"Το οικονομικό θέμα μιας ανήμπορης και αντιπαραγωγικής χώρας, όπως η Ελλάδα αποτελεί το πρώτο και ουσιώδες ζήτημα προς επίλυση. Μπορεί να ακούγονται θεωρίες, ευρηματικές κορώνες, υποσχέσεις και μερικά μαγικά, αλλά η συνταγή τελικά είναι μια και μοναδική. Είτε κάνουμε κάτι για να παράξουμε πλούτο -πράγμα σχεδόν αδύνατο-, είτε σφίγγουμε το ζωνάρι -πολύ πιθανότερο - κι όποιος αντέξει. Τα υπόλοιπα γοητευτικά, ιδεολογικά , πρωτοποριακά ή εξόχως ρηξικέλευθα μάλλον ανάγονται στη σφαίρα της μυθοπλασίας και εν πολλοίς στη διάσταση της απλής πολιτικής επικοινωνίας.

Η οικονομία μας λοιπόν έχει πιάσει πάτο, ορίζοντας εξόδου δεν υπάρχει, αλλά εξακολουθούμε να βαυκαλιζόμαστε περί των ιδεών και των ηγεμόνων που θα διαχειριστούν τη μιζέρια μας.

Χωρίς οικονομία, παραγωγή και πλούτο είναι προφανές ότι καμία ελπίδα δεν έχουμε, ενώ και οι υποχρεώσεις μας πλέον χτυπάνε κόκκινο χωρίς όμως να υπάρχει κάποια πιθανή λύση.

Το οικονομικό ζήτημα λοιπόν αποτελεί τον βραχνά της καθημερινότητας και η κυβέρνηση αφού παράτησε τα μεγαλεπήβολα των προεκλογικών της υποσχέσεων εφαρμόζει τα σκληρά και ίσως περισσότερο επώδυνα μέτρα που μας είχε υποσχεθεί η απελθούσα γαλάζια διακυβέρνηση.

Οι καινούργιοι εφαρμόζουν αυτά, που μέσα σε μια κρίση ειλικρίνειας παραδέχτηκαν οι παλιοί, χωρίς όμως να παρέχεται καμία εγγύηση για την έξοδο από τη δεινή θέση που βρίσκεται η χώρα μας.

Βέβαια, κατά την πάγια πρακτική της ελληνικής πολιτικής σκηνής οι ευθύνες χρεώνονται πάντα στους προηγούμενους, ώστε να βγαίνουν καθαροί οι επόμενοι. Εδώ λοιπόν υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει η Ελλάδα και οι Έλληνες, αν θέλουν βέβαια κάποια στιγμή να βγούμε από την ατραπό της πτώχευσης. Το πρόβλημα δεν είναι κανενός προηγούμενου, δεν αποτελεί βάρος κανενός σημερινού αρμόδιου, αλλά αποτελεί πρόβλημα των επομένων και είναι διαχρονικό.

Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο ως θέση, αξίζει να σκεφτείτε ότι εμείς ζούμε χρεώνοντας τις επόμενες γενιές. Αν λοιπόν πτωχεύσουμε το κράτος δεν μας φταίνε σε τίποτα τα παιδιά μας να ζουν υπό τη μιζέρια που επιβάλλει ο καιροσκοπισμός μας. Είναι λοιπόν καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν δικαιούμαστε να υποθηκεύουμε πλέον τη ζωή των επομένων.

Αυτό λοιπόν το μεγάλο «μυστικό» της πολιτικής αδυναμίας της χώρας μας. Ζούμε υπό προσωρινές συνθήκες και απολαμβάνουμε προσωρινές περιόδους προσδοκιών που αποδεικνύονται μονοδιάστατες χίμαιρες.

Η λύση λοιπόν δεν έρχεται ούτε δια της επιλογής ηγεμόνων, ούτε βέβαια μπορούμε να περιμένουμε κάποιο μυθικό ήρωα που θα μας δώσει τη λύση στο πρόβλημα.

Πρέπει και οφείλουμε να το κατανοήσουμε άπαντες, ότι η λύση θα προέλθει μέσα από τη συντονισμένη και μονιασμένη προσπάθεια όλων των ελλήνων. Η έξοδος από την κρίση οφείλουμε να γίνει εθνική υπόθεση και όχι πολιτική ή κομματική στρατηγική!

Η λύση αυτή τη στιγμή θα ήταν μια κυβέρνηση αρίστων, ικανών και δυναμικών προσώπων της πολιτικής σκηνής, μακριά από πολιτικές και κυρίως παραταξιακές στοχεύσεις.

Μια κυβέρνηση δηλαδή εθνικής ενότητας που θα αγκάλιαζε το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θα αποτελούσε τη μοναδική λύση.

Αυτό οφείλουμε να το αποδεχτούμε ακόμα και ως εσωτερικό δίλημμα στις παραταξιακές μας θέσεις και ιδέες.

Είναι λοιπόν προφανές, ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε πλέον να κάνουμε είναι να κλειστούμε στα μετερίζια της κομματικής αντιπαλότητας, να εισάγουμε ως ιδεολογία την εσωστρέφεια της πολιτικής μας ιδεολογίας και να αρνηθούμε να δούμε την πολιτική ως ένα ευρύτερο πολιτικό σύστημα άσκησης ιδεών. Χρειαζόμαστε σύνθεση ιδεών και όχι μονοδιάστατες θεωρίες ή βαυκαλισμούς περί αυθεντιών.

Οφείλουμε απέναντι στην πατρίδα μας να γίνουμε πραγματιστές και ειλικρινείς. Χωρίς δοξασίες και πολύ περισσότερο σύνδρομα πολιτικού καιροσκοπισμού.

Η χώρα μας χρειάζεται ανοιχτά μυαλά και όχι πατριδοκάπηλους και κομπλεξικούς πολιτικούς. Χρειάζεται μια ευρύτερη κοινωνική συναίνεση στις πολιτικές πρωτοβουλίες κι αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους ιδεολογικής καθαρότητας ή με οροθετημένες κομματικές στρατηγικές. Αυτό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να το κερδίσουν όλες οι παρατάξεις, ακόμα κι αυτές που επιθυμούν να περιοριστούν στον αυτάρεσκο απομονωτισμό τους ως λύση για την επίτευξη μικροπολιτικών επιδιώξεων.

Ευτυχώς για τη χώρας τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα, που η ωριμότητα της πολιτικής μας πραγματικότητας επιβάλλεται να επιτευχθεί ακόμα και δια της βίας από την κοινωνία προς τους υπερφίαλους ηγετίσκους της πολιτικής"!