Από το "Σλαβομακεδονία" στο "Βόρεια Μακεδονία"- Το "έγκλημα" Σαμαρά στην εξωτερική μας πολιτική

Αρθρο του Ηλία Βαλάρη

"Μπορεί η σύγκρουση για την αρχηγία της ΝΔ να αναλίσκεται σε ιδεολογικές προφάσεις και εν πολλοίς να τίθενται και ερωτηματικά για την πορεία που θα ακολουθήσει η ΝΔ στον προσεχή της βηματισμό, ως αξιωματική αντιπολίτευση, όμως στη ρίζα της σύγκρουσης υπάρχει το 1993, η διάσπαση με την ΠΟΛΑ και βέβαια η ιστορία του χειρισμού του μακεδονικού. Φαντάζομαι ότι το βαρύ παρελθόν της διάσπασης είναι ο γόρδιος δεσμός, αλλά το περιτύλιγμα όπως θα έχετε καταλάβει είναι το εθνικό ζήτημα. Και βέβαια, οι οπαδοί του Σαμαρά, το έχουν κάνει σημαία, με δεδομένο ότι επικαλούνται μια πατριωτική λογική, για να περιχαρακώσουν οπαδούς στην εθνολατρεία, ως ιδεολογικό μόρφωμα. Βέβαια, δυσκολεύονται όπως διαπιστώνουμε να αντιληφθούν ότι η πρότασή τους τελικά φαντάζει ως πατριδοκαπηλία, παρά ως πρόταγμα εθνικής πολιτικής.

Το Μακεδονικό λοιπόν ταλανίζει τη χώρα μας από την εποχή της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το θέμα της ονομασίας δημιούργησε αδιέξοδα, οδήγησε σε σκληρές πολιτικές γραμμές και γενικά διαμόρφωσε μια πολιτική εχθρικών βόρειων συνόρων για τη χώρα μας, προσφέροντας άνετο και βαθύ χώρο στους ανταγωνιστές μας και πολύ πιθανόν και στους πραγματικούς εχθρούς της πατρίδας μας.

Αξίζει να σας πω ότι ο εθνικισμός δεν αποτελεί την επιλογή όλων των πολιτικών της χώρας μας, όπως και του συνόλου των πολιτών. Απλά, η εθνο-καπηλευτική ρητορεία επικράτησε κατά κόρον όλο το προηγούμενο διάστημα, μια και ως Βαλκανική χώρα, δεν μπορούμε εύκολα να αποφύγουμε το ριζικό της βαριάς ιστορικής μας κληρονομιάς. Έτσι λοιπόν όταν το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ μπορούσε να λυθεί συναινετικά και με σύνθετο όνομα εθνικού προσδιορισμού, που προφανώς θα ήταν καλύτερη λύση για τα εθνικά μας άγχη, αντί του σημερινού γεωγραφικού προσδιορισμού erga omnes, κάποιοι σήκωσαν τα λάβαρα του εθνικισμού και απέτρεψαν την επίλυση.

Θα σας θυμίσω ότι κατά τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη η συζήτηση με την ΠΓΔΜ για το νέο όνομα της γειτονικής μας χώρας ήταν Σλαβομακεδονία έναν τι όλων και για όλες τις χρήσεις. Φαντάζομαι ότι κατανοείται ότι αυτό θα έλυνε και κάθε υποψία ή έστω αμφιβολία για τις λοιπές αιτιάσεις της μικρής όμορης χώρας.

Ούτε διεκδίκηση ελληνικότητας θα είχαμε, ούτε βέβαια τραγελαφικές εξελίξεις με αγάλματα του Μ. Αλεξάνδρου ή του Φιλίππου θα βλέπαμε, ούτε θα ακούγαμε για μακεδονική γλώσσα, ούτε για μακεδονική μειονότητα και προφανώς ούτε για μακεδονικές διεκδικήσεις μια και θα ασχολούμασταν μόνο με τα σλαβομακεδονικά επιχειρήματα. Βέβαια είναι γνωστό ότι ο ένας εθνικισμός γεννά τον αντίρροπο εθνικισμό και έτσι στο ελληνικό ξεκατίνιασμα των λαβάρων και των θεοκρατικών συγκεντρώσεων, προστέθηκε και το σλαβομακεδονικό παραλήρημα.

Αυτή τη λύση απέτρεψε ο κ. Αντώνης Σαμαράς οδηγώντας σε πτώση την τότε κυβέρνησης. Διάλεξε το δρόμο του αδικαιολόγητου, άκριτου και κομπλεξικού εθνικισμού χωρίς να κοιτάξει ούτε στο μέλλον. Τράβηξε λοιπόν μια απροσχημάτιστη «μαύρη» γραμμή πατριδοκαπηλίας για να γοητεύσει τα αυτιά των εθνικιστών και αδιαφόρησε ουσιαστικά για τις συνέπειες της χώρας μας, την υπερηφάνεια της και το αδιαπραγμάτευτο της ελληνικότητας. Έβαλε με την πολιτική του στο ίδιο καζάνι της βαλκανικής μικροπρέπειας και την ελληνική ταυτότητα. Ουσιαστικά επέτρεψε να συγκρίνεται και να αμφισβητείται διεθνώς το δικαίωμα της Ελλάδας στην ιστορική της κληρονομιά και έθεσε τους έλληνες υπό μια μακρά αμφισβήτηση, εντός του βαλκανικού κουρνιαχτού.

Αν θέλουμε να το μεταφράσουμε σε απλή γλώσσα, αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι η υπερφίαλη, ματαιόδοξη και καιροσκοπική εξωτερική πολιτική του κ. Σαμαρά έβαλε την Ελλάδα και πάλι μέσα στη δίνη του ανατολικού ζητήματος για μια ακόμα φορά, ενώ ουσιαστικά είχαμε γλιτώσει από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων.

Αυτά λοιπόν είναι τα γεγονότα που δεν μπορούν ούτε να παραγραφούν, ούτε βέβαια να αλλοιωθούν, όσο κι αν μερικά φερέφωνα και αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές προσπαθούν να κάνουν το «άσπρο μαύρο». Είναι προφανές ότι ο υποτιθέμενος πατριωτισμός του κ. Σαμαρά μάλλον αποτελεί έναν επικίνδυνο εθνικισμό, που χρεώνει και αδυνατίζει τη χώρας μας μετατρέποντάς της σε ένα μικρό γκρινιάρικο και κομπλεξικό κράτος στην άκρη της δυστυχούς βαλκανικής χερσονήσου.

Αυτή η πατριδοκαπηλία άλλωστε ήταν η γενεσιουργός αιτία που οδήγησε την εξωτερική μας πολιτική να υποχρεωθεί στη χάραξη κόκκινων γραμμών έναντι των συμμάχων μας και των φίλων μας για να περισώσουμε της εθνική μας υπόληψη.

Η κόκκινη γραμμή που γενναία τράβηξαν ο Καραμανλής και η Μπακογιάννη είναι για να μην επιτρέψει να πληρώσουμε τα λάθη του κ. Σαμαρά εξαιτίας του πολιτικού του τυχοδιωκτισμού.

Σήμερα λοιπόν κόκκινη γραμμή είναι η «Βόρεια Μακεδονία» και όλοι ισχυρίζονται ότι είναι πατριωτικά αποδεκτό. Το 1993, όμως η Σλαβομακεδονία ήταν προδοσία, όπως είναι προδότες κι όσοι έχουν τολμήσει να μιλήσουν για μετριοπάθεια. Όπως προδότες χαρακτηρίζονται και όσοι μιλάνε για ψυχραιμία και καλή γειτονία με ένα κράτος αδύναμο απέναντι στην ελληνική υπεροχή στα Βαλκάνια.

Φαντάζομαι ότι θα ακούσω και εγώ τις κατηγορίες για προδοσία, όπως άκουσαν κι άλλοι πριν από εμένα. Μόνο που θα μου επιτρέψετε να σημειώσω ότι πατριώτης δεν είναι αυτός που οδηγεί στην αυτοκτονία τη χώρα του, αλλά αυτός που βλέπει μακριά, για μια ισχυρή και περήφανη Ελλάδα και ο κ. Σαμαράς δυστυχώς μας στέρησε για μια 15ετία τις προοπτικές ως χώρα!".