"Ως γονέας δύο παιδιών, ενός δεκατετράχρονου κι ενός δεκάχρονου, δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ έντονα για τα γεγονότα που διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας. Διότι βλέπω πόσο ευάλωτα είναι τα σημερινά παιδιά στους καταιγισμούς πληροφοριών και ιδεολογιών μιας επικίνδυνης προπαγάνδας. Οι χιλιάδες μαθητές που ξεχύθηκαν στους δρόμους για να εκδηλώσουν ειρηνικά απέναντι σε μια τραγική πράξη βίας και θανάτου ενός συνομήλικού τους αγοριού, δείχνουν την ευαισθησία τους αλλά και την οργή τους. Την ευαισθησία τους για ένα παιδί που χάθηκε άδικα και με το οποίο μοιράζονταν τα ίδια όνειρα και τους ίδιους προβληματισμούς. Την οργή τους απέναντι σε μια κοινωνία που τα αφήνει απροστάτευτα, που αδιαφορεί για το μέλλον τους, και που τα αντιμετωπίζει μερικές φορές με τον ίδιο σκληρό τρόπο που θα αντιμετώπιζε κι έναν ενήλικα ή έναν κακοποιό.
Ανησυχώ όταν βλέπω τους μαθητές να περνούν από τις καταλήψεις των σχολείων τους στις καταλήψεις των δρόμων. Αναρωτιέμαι, ποιό θα είναι το επόμενο στάδιο; Ο πετροπόλεμος, οι μολότωφ, οι συμπλοκές με αστυνομικούς; Μα εδώ έχουμε να κάνουμε με μικρά ανήλικα παιδιά! Πώς είναι δυνατόν αυτά τα παιδιά να βγάζουν τόσο μίσος απέναντι στις αστυνομικές αρχές; Ποιός ευθύνεται γι’ αυτό;
Ξέρουμε πως τα παιδιά έχουν πολλές ανησυχίες. Γι’ αυτό και οφείλουμε εμείς οι γονείς να τα περιβάλλουμε με αγάπη, με φροντίδα κι ενδιαφέρον. Οφείλουμε να τα καθοδηγήσουμε σωστά και να τα προστατέψουμε.
Τα παιδιά αισθάνονται αλληλεγγύη το ένα για το άλλο. Γι’ αυτό και επηρεάζονται περισσότερο από εμάς τους μεγάλους για ό,τι συμβαίνει στον εφηβικό τους κόσμο. Στο πρόσωπο του Αλέξη Γρηγορόπουλου όλοι αυτοί οι χιλιάδες μαθητές είδαν το δικό τους εαυτό, κι αισθάνθηκαν ευάλωτοι κι ανασφαλείς, αβέβαιοι για το μέλλον τους.
Από την άλλη πλευρά όμως, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως οι έφηβοι μαθητές μας παρασύρονται εύκολα ο ένας από τον άλλον, μιμούνται ο ένας τον άλλον. Σε μια κοινωνία όπου για να γίνουν αποδεκτοί θα πρέπει να φορούν όλοι την ίδια μάρκα ρούχων ή παπουτσιών, να ντύνονται στα ίδια χρώματα, ν’ ακούν την ίδια μουσική, να μιλούν την ίδια γλώσσα, επιβάλλεται και να συμπεριφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο. Εύκολα λοιπόν, ακολουθούν ο ένας τον άλλον σε κινήσεις κατάληψης ή διαμαρτυρίας, αγανάκτησης ή μίσους.
Κι εδώ έρχεται να παίξει τον καθοριστικό ρόλο της η προπαγάνδα που μπαίνει σαν δηλητήριο στις ψυχές των παιδιών. Η προπαγάνδα που έρχεται να μπολιάσει τις άγουρες συνειδήσεις τους και το μυαλό τους με άπλετο μίσος για την αστυνομία, την πολιτική, τους νόμους, τις αρχές, την κοινωνία ολόκληρη. Σίγουρα, οι καθ’ όλα δίκαιες και ειρηνικές κινητοποιήσεις των μαθητών μας δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους βανδαλισμούς των αναρχικών κουκουλοφόρων που κατέκαψαν και λεηλάτησαν εκατοντάδες μαγαζιά και τράπεζες του κέντρου της Αθήνας κι άλλων πόλεων. Όμως, κάποιοι επεχείρησαν έντεχνα να συνενώσουν τις δύο άκρα αντίθετες ενέργειες, την ειρηνική διαμαρτυρία των μαθητών από τη μια, με τη βάρβαρη αναλγησία αντιεξουσιαστών μασκοφόρων από την άλλη. Και να μιλήσουν για μια «γενικευμένη εξέγερση της κοινωνίας» που απλά εκφράζεται με δύο διαφορετικούς τρόπους. Κι έτσι, πολύ ύπουλα η πέτρα αλλάζει χέρι και περνάει από τον ενσυνείδητο αντιεξουσιαστή μασκοφόρο στον αθώο και παρορμητικό μαθητή που βρέθηκε εκεί στο ίδιο σημείο για να εκφράσει τη διαμαρτυρία του απέναντι στην αστυνομία και το κράτος. Με αποτέλεσμα να στρέφουν τη προσοχή μας από τις καταστροφικές, ελεεινές κι ανεξήγητες πράξεις των κουκουλοφόρων, στο μίσος κατά των αστυνομικών για τον άδικο σκοτωμό ενός παιδιού!
Ακούω γονείς να αναρωτιούνται τι να απαντήσουν στα παιδιά τους όταν τους ρωτούν γιατί ο αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε τον συμμαθητή τους. Αυτό που οφείλω να κάνω εγώ ως γονέας είναι να μην επιτρέψω σε κανέναν να καθοδηγήσει αλλού τις σκέψεις, τις αρχές και τα συναισθήματα των δικών μου παιδιών. Οφείλω να μην επιτρέψω σε κανέναν να δηλητηριάσει την ψυχή των παιδιών μου με μίσος, να οπλίσει το χέρι τους με πέτρα ή με μολότωφ να κλέψει την παιδική αθωότητα και τον εφηβικό ενθουσιασμό τους, να καταστρέψει τα όνειρα, τον ρομαντισμό και το πάθος τους για τη ζωή. Οφείλω να προστατέψω αυτά τα παιδιά, να τα περιβάλλω με αγάπη, να εξασφαλίσω το μέλλον τους, να υπερασπιστώ τα δικαιώματά τους, μα πάνω απ’ όλα να τους πω την αλήθεια.
Οργίζομαι όταν ακούω και βλέπω «κάποιους» να καπηλεύονται την έλλειψη εμπειρίας και γνώσεων ενός μικρού παιδιού για να ριζώσουν τα δικά τους συμφέροντα και να καταστρέψουν μια μελλοντική κοινωνία εν τη γεννέσει της.
Όλοι θεωρώ πως πρέπει να αντισταθούμε σ’αυτούς τους «κάποιους», γιατί ποιό θα είναι το μέλλον των παιδιών μας αν αφήσουμε την κοινωνία τους να καταστραφεί;"
* Τμήμα του άρθρου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΈΘΝΟΣ» τις 20-12-08
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου