Ο Βουλευτής Νίκος Δένδιας τοποθετήθηκε στην Βουλή κατά την συζήτηση για την Κύρωση της Συνθήκης της Λισαβώνας. Μεταξύ άλλων, ο Βουλευτής τόνισε: «Θα διαθέσω ένα λεπτό από το χρόνο μου, για να συζητήσουμε λίγο το θέμα του τρόπου κύρωσης. Είναι πράγματα που τα έχουμε πει επανειλημμένως. Ο λόγος που χρειάζεται να τα ξαναπούμε είναι για να μη δημιουργούμε στην ελληνική κοινωνία εντύπωση ότι προσπαθούμε να υφαρπάσουμε στην πραγματικότητα, μέσα από μια διάταξη που χρησιμοποιούμε, την ψήφο του Κοινοβουλίου και σε ένα βαθμό να μην υπάρχει νομιμοποίηση του αποτελέσματος της διαδικασίας αυτής. Το άρθρο 28 παράγραφος 3 που προβλέπει την ψήφιση με 151 Βουλευτές είναι το όχημα με το οποίο η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και είναι το όχημα με το οποίο κυρώθηκαν μέχρι τώρα όλες οι συνθήκες. Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί κάθε φορά επαναφέρεται αυτό το ζήτημα. Ακούγεται το δημοψήφισμα σαν να είναι κάτι δημοκρατικότερο από την ψήφο του εθνικού Κοινοβουλίου. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Ζούμε σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η ψήφος που προέρχεται από τη Βουλή των Ελλήνων είναι το ίδιο ισχυρή με το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος. Δεν είναι δημοκρατικότερο το δημοψήφισμα. Δεν είναι αλήθεια αυτά που λέγονται εδώ. Δεν μπορεί να δημιουργείται στον ελληνικό λαό η εντύπωση ότι το δημοψήφισμα συνιστά δημοκρατική νομιμοποίηση, όταν η ψήφος στο εθνικό Κοινοβούλιο δεν συνιστά δημοκρατική νομιμοποίηση ή ενέχει και δημοκρατική εκτροπή. Αυτά δεν είναι πράγματα που πρέπει να λέγονται. Δημιουργούν ψευδείς εικόνες στο εκλογικό Σώμα. Με ποιο δικαίωμα, από εκεί και πέρα, θα απευθυνθούμε εν ονόματι μιας Ενωμένης Ευρώπης, μιας Ευρώπης των λαών στην ελληνική κοινωνία, όταν εμείς οι ίδιοι, μέσα σε αυτήν την Αίθουσα χρησιμοποιούμε τέτοιας μορφής συλλογισμούς και τέτοιας μορφής εκφράσεις; Οφείλω να σας πω ότι εγώ, όπως είναι προφανές θα ψηφίσω την μεταρρυθμιστική Συνθήκη. Θα την ψηφίσω, όχι ανεπιφύλακτα, γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής. Θα την ψηφίσω με μεγάλη σκέψη. Γιατί; Διότι θεωρώ ότι πραγματικά υφίσταται πρόβλημα. Πού υφίσταται το πρόβλημα; Υφίσταται καταρχήν στο ζήτημα του διαλόγου στην ελληνική κοινωνία και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες στο στάδιο ανάμεσα στην συνταγματική Συνθήκη που απερρίφθη και στην μεταρρυθμιστική Συνθήκη. Πόσο συζητήθηκε πραγματικά η δημιουργία αυτού του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου, αυτού του πρωτοφανούς μορφώματος, αυτού του μετα-εθνικού μορφώματος που συνιστά σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση; Η πραγματικότητα είναι ότι όλη αυτή η συζήτηση διεξάγεται μεν στο Κοινοβούλιο, αλλά διεξάγεται ερήμην των κοινωνιών। Θα ήθελα, λοιπόν, μια βαθύτερη συζήτηση, μια βαθύτερη ζύμωση μέσα στις κοινωνίες। Όμως, ένα είναι γεγονός: Είναι ένα βήμα। Δεν είναι ένα άλμα, είναι ένα βήμα μπροστά। Είναι ένα βήμα αν θέλετε, σε έναν άγνωστο κόσμο, διότι ξαναλέω ότι αυτό το μόρφωμα είναι ένα πρωτοφανές μόρφωμα το οποίο εξασφάλισε ειρήνη στην Ευρώπη - και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό - απίστευτο βαθμό ευημερίας τα τελευταία πενήντα χρόνια. Είναι όμως ένα πρωτοφανές ιστορικό εγχείρημα για το οποίο δεν υπάρχουν ασφαλείς δίοδοι, δεν υπάρχουν δεδομένες απαντήσεις. Όμως ακριβώς γι’ αυτό, πρέπει να υπάρχει μεγάλη προσοχή στην προσέγγιση και μεγάλη συνοχή και του εθνικού Κοινοβουλίου και των κοινωνιών που στηρίζουν αυτό το εγχείρημα, στην προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον της Ευρώπης και της πατρίδας μας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου